Threads (Film, 1984) - MovieMeter.nl (2024)

Ik ben geboren in de jaren 70 (ik word binnenkort zelfs 50 jaar) en de Koude Oorlog was min of meer op zijn hoogtepunt in de beginjaren 80 toen de VS Ronald Reagan als president had en de USSR (Sovjet-Unie) Leonid Brezjnev als leider had. In 1983 kwam toen ook de rampenfilm "The Day After" uit, die toen in de bioscopen draaide en daar heb ik hem ook als 12-jarige tiener destijds voor het eerst gezien. Deze "Threads" die een jaar later uitkwam, was het het Engelse antwoord op "The Day After" en is een televisiefilm welke gemaakt Is door de Britse televisie (de BBC) en via de televisie heb ik hem destijds ergens in de jaren 80 ook gezien.

"Threads" is een indringend hoewel wat uitgesponnen drama over de gevolgen van een kernoorlog voor de arbeidersstad Sheffield, waarin twee gezinnen gevolgd worden met een zoon, te weten Jimmy Kemp (Reece Dinsdale), en een dochter, te weten Ruth Beckett (Karen Meagher), die op het punt staan om in het huwelijk te treden en mede omdat Ruth zwanger is.

De film (in 4:3 formaat) opent met een spin die een web aan het rijgen is en daarna zien we Jimmy en Ruth die in een geparkeerde auto zitten (Ruth wordt hier ook zwanger) en die via een platform uitkijken op de arbeidersstad (o.a. een staalfabriek) Sheffield, waarbij je het nummer "Johnny B Goode" (werd ook een jaar later gebruikt in de film "Back to the Future (1985)") van Chuck Berry te horen krijgt (naderhand in de film nog een paar keer) via de autoradio en niet veel later vliegt er een brullende straaljager over hun auto. En om hun draait het ook vooral in deze film en nadat de nucleaire bommen zijn gevallen, bevalt Ruth van een dochter, die we ook zien opgroeien en waarmee de film ook op tragische wijze eindigt.

We zien het moment dat de eerste nucleaire bom valt op donderdag 26 mei om 08:30 uur (dat is na circa 48 minuten) in de buurt van Sheffield en dan de gebeurtenissen erna en dat in een tijdsbestek van minuten, een uur, een dag, een week, een jaar en jaren later. Het leven zoals we het kennen eindigt in ieder geval en alle resterende facetten van het normale bestaan ​​vallen na verloop van tijd weg. Er wordt ook rekening gehouden met het hele scala aan mogelijke latere rampen, zoals bacteriële (o.a. Cholera) en stralingsziektes, de onderschatting van de noodzakelijke voorraden, het mislukken van toekomstige gewassen en de verblinding van het grootste deel van de bevolking vanwege cataracten (wazig zicht bij fel licht) wanneer de wolken van de nucleaire winter eindelijk verdwijnen. 3 t/m 8 jaar na de aanval is de bevolking in Engeland ook minimaal.

Hoewel "Threads" bestempeld wordt als een Drama film, kan het ook bestempeld worden als een Horror film, want dit is toch wel één van de meest verontrustende films die ik ooit heb gezien en de film bevat ook geen enkel sprankje hoop of positiviteit. De film is behoorlijk low budget (omdat het een televisiefilm is) en wordt gepresenteerd in docudrama-formaat. Het verhaal van Barry Hines (de schrijver ervan) volgt ogenschijnlijk twee gewone families in Sheffield en een groep ambtenaren (onder leiding van Clive Sutton gespeeld door Harry Beety), die de taak hadden om de stad hulp en ondersteuning te verlenen tijdens en nadat de nucleaire bommen zijn gevallen. Vlak voor de aanval begint gaan zij ook ondergronds. Je kunt hun angst bijna proeven, omdat ze hetzelfde gevoel van angst ervaren als degenen buiten hun versterkte bunker. En ze laten vooral hun nutteloosheid zien (gaan ook allemaal dood) in het bewaren van de orde in een wereld van vernietiging en chaos.

De opening is nogal saai en daarin krijgen we een weergave van het dagelijkse leven te zien en vooral dat van Jimmy en Ruth en hun familie (de ouders en een zusje en een broertje). Maar langzaam komen er hints van dreigend onheil in beeld. Radiofragmenten en televisie-nieuwsberichten (via de televisie krijgt de bevolking ook te zien wat ze moeten doen bij een nucleaire aanval) schallen op de achtergrond van het leven van de personages en vertellen ons over de toenemende spanning in Iran tussen de VS en de USSR (zijn Iran binnengevallen en naderhand doet de VS dat ook in het Westen van Iran). Een beschrijvende groene tekst (met daarbij het geluid van een telexapparaat) baant zich daarbij vaak een weg via een foto, die je als kijker informeert over de binnenkomende onheil, die op weg is naar de zich niet bewuste inwoners van Sheffield.

Wanneer op donderdag 26 mei om 08:30 uur de bommen beginnen te vallen, staart na de schokgolf een man (een vriend van Jimmy die zich beiden verstopt hadden onder een auto) naar de dreigende paddenstoelwolk en zegt hij op een verslagen en angstaanjagende manier:

"Jezus Chris, they've done it. They've done it."

De weergave van de totale paniek en totale chaos onder de bevolking is verontrustend om te zien, en nog erger is het totale onvermogen van de autoriteiten, om de verwoesting veroorzaakt door de nucleaire oorlog aan te pakken. Niets wordt overdreven, er is geen focus op explosies of actie (je ziet wat van de schokgolf en ook wat van de verwoestende vuurzee), de paddenstoelwolken worden weergegeven d.m.v. archief beelden en er is geen grote spanning. Deze worden namelijk vervangen door een constante somberheid, naarmate de stad, haar inwoners en de hele planeet vervallen door de effecten van straling. En het is niet alleen de wereldwijde vernietiging die in beeld wordt gebracht, maar ook de vernietiging van cultuur en beschaving. Oftewel de hedendaagse wereld die we kennen bestaat niet meer.

Wat je allemaal in beeld te zien krijgt is best heftig voor een televisiefilm, want buiten de vele doden (o.a. verbrand en onder het puin zoals het zoontje van de familie Kemp) en zwaar gewonden, zie je ook personages (zoals Ruth en de vriend van Jimmy) speuren naar bestraalde karkassen van schapen (die ze opeten), zie je plunderaars, zie je personages die vermoord worden vanwege eten (zoals een zak chips die iemand meegenomen heeft) en verliezen ze zelfs hun greep op de taal als geheel (zeker degene die geboren zijn na de aanval, want dan zijn er natuurlijk geen scholen meer). Vreselijke gebeurtenissen (o.a. verduistering van het zonlicht en dat een jaar lang, extreme kou vanwege het ontbreken van zonlicht, ziektes, hongersnood en executies) volgen elkaar op en schrijver Barry Hines laat je als toeschouwer geen sprankje hoop achter.

Er is geen soundtrack bij de film, die een apocalyptische stilte vertegenwoordigt, hoewel het soms wordt onderbroken door Chuck Berry's "Johnny B. Goode" en dat ook een keer na de aanval. Oftewel één van de laatste overblijfselen van de pre-nucleaire cultuur. Na de aanval zien we Jimmy nog een keer in beeld rennen naar Ruth (hij wilt er eigenlijk met een auto heenrijden, maar die start niet meer) en dat is tevens de laatste keer dat we Jimmy in beeld zien (oftewel Jimmy is vlak daarna omgekomen door de vuurzee). Ook de ouders van Jimmy (die hadden zich verschuild achter een matras en raken zwaar gewond na de aanval vanwege de vuurzee) en Ruth (hadden zich verschuild in hun kelder samen met een oma) komen vrij snel om het leven en hetzelfde geldt voor het broertje (wordt dood gevonden onder het puin waarbij je één been van hem ziet uitsteken) en zijn jongere zus.

Het draait dus op een gegeven moment vooral om Ruth (verlaat ook naar de dood van haar oma de schuilkelder bij haar ouders) en zij bevalt na circa 100 minuten in het hooi van een schuur van een dochter, met daarbij een blaffende herdershond in de buurt. Daarna gaat het ook heel snel met de tijd, je ziet o.a. heel eventjes 25 december (oftewel Kerstmis), mei een jaar later (dan komt langzaam het zonlicht weer terug met een hoger UV-licht, oftewel grotere kans op kanker), 3 t/m 8 jaren na de aanval (bevolking minimaal) en 10 jaar later, waarbij je Ruth met haar dochter ziet werken op het veld. Ruth valt daarbij om en is ernstig ziek en gaat ook dood. Daarna zie je dat Ruth altijd een vogelboek, te weten "Handbook of Foreign Birds", bij zich droeg als aandenken aan Jimmy die een vogelliefhebber was.

Daarna belanden we 13 jaar later na de aanval (dan zie je ook eerst wat zwart/wit foto's van de opbouw met oude technieken) en zien we de dochter van Ruth samen met twee jongens waarbij er eentje wordt doodgeschoten vanwege het stelen van een brood. Ze raakt dan zwanger van het andere vriendje (geen idee of het vrijwillig was of dat het ging om verkrachting) en bevalt dan uiteindelijk in een soort van een ziekenhuis van een dode baby (is namelijk ingewikkeld in doeken die helemaal bebloed zijn), waarna de film na circa 115 minuten is afgelopen.

"Threads" is de perfecte anti-oorlogsboodschap, hoewel het geen gemakkelijke film is om naar te kijken. De reden waarom het zo angstaanjagend, verontrustend, ontluisterend en schokkend is, is het potentieel, namelijk dit kan echt gebeuren. "Threads" is eigenlijk het soort van film die iedereen eens zou moeten bekijken. De film is angstaanjagend en dat tot elk aspect. Dit is in ieder geval ook een film die je tot denken zet (waar zou je heen gaan ? waar zou je je dierbaren ontmoeten ? hoe zou je kunnen overleven in een wereld waarbij elk stukje voedsel het verschil is tussen leven en dood ? hoe beslist een regering wie er moet leven of sterven met enorme voedseltekorten ?) en zeker in ons huidige tijdperk met de nodige internationale crisissen en gevaarlijke personen aan de macht zoals Donald Trump (nu gelukkig niet meer, maar misschien wel weer over vier jaar en dan is hij ook ouder en gekker en dus gevaarlijker), Vladimir Poetin (het grote voorbeeld van Donald Trump), Kim Jong-un ("Rocket Man on a suicide mission" volgens Donald Trump) en Xi Jinping (vanwege de gelijkenis is in China de laatste "Winnie de Poeh" film verboden).

Hoewel de film al bijna 40 jaar oud is, maakt hij nog steeds indruk en volgens mij zijn er na deze film ook geen reële films meer gemaakt over een kernoorlog. Wel heb je nog de film "The Road (2009)", maar die speelt zich af na een kernoorlog en van de kernoorlog zelf zijn ook geen beelden van te zien.

P.S. Dit was overigens mijn 5000e stem en persoonlijk mening en dat in het jaar dat ik 50 jaar oud ga worden (over minder dan twee maanden). Dus wat betreft past dat aantal mooi bij mijn leeftijd en het zal ook wel even gaan duren eer ik mijn 6000e stem en persoonlijk mening ga halen en gezien het huidige tempo waarin ik tegenwoordig films bekijk (gemiddeld 150 films per jaar), zal dat ergens rond mijn 60e verjaardag zijn 🙂

Threads (Film, 1984) - MovieMeter.nl (2024)

References

Top Articles
Latest Posts
Recommended Articles
Article information

Author: Patricia Veum II

Last Updated:

Views: 5892

Rating: 4.3 / 5 (44 voted)

Reviews: 83% of readers found this page helpful

Author information

Name: Patricia Veum II

Birthday: 1994-12-16

Address: 2064 Little Summit, Goldieton, MS 97651-0862

Phone: +6873952696715

Job: Principal Officer

Hobby: Rafting, Cabaret, Candle making, Jigsaw puzzles, Inline skating, Magic, Graffiti

Introduction: My name is Patricia Veum II, I am a vast, combative, smiling, famous, inexpensive, zealous, sparkling person who loves writing and wants to share my knowledge and understanding with you.